दोन दिवसापूर्वी म्हणजे एका कंपनीचा सामाजिक उपक्रम म्हणून मेळावा आयोजित केला होता तो एका वृद्धाश्रमात. 

त्या कार्यक्रमाचे फोटो दुसऱ्या दिवशी सकाळीच पेनड्राईव्ह मध्ये पाठवतो असे वृद्धाश्रमाच्या मॅनेजरने सांगितले. वाटलं, कोणी ऑफिसबॉय येईल पेनड्राईव्ह घेऊन म्हणून मी दुसऱ्या दिवशी म्हणजे रविवारी वाट बघत होतो.

7.30 ला मोबाईल वरून फोन आला. 

         जरा थकलेला, पण मार्दवपूर्ण असा एका आजींचा आवाज होता. 

"मी आलेय फोटो घेऊन. वसई डेपोच्या स्टॉप वर. 

पत्ता समजावून सांगता का?" 

अरे बाप रे ..एवढ्या वयस्क आजी. 

मी माझ्या बायकोला रिक्षाने पिटाळले त्यांना आणायला. 

झक्कपैकी रिक्षात बसून आजी आल्या. 

फिकटस नऊवारी पातळ , 

सुपारीएवढा अंबाडा, 

हसतमुख चेहरा आणि हातात मोबाईल 

आणि पेनड्राईव्ह छोट्याशा बटव्यात. 

ब्रेकफास्ट ची वेळ होती. बायकोने बटाटे पोह्यांची तयारी केली होती. 

मला कंपनीत आणि इतर मित्रांना फोटो आणि व्हाट्सअँप/न्यूज पाठवायची होती. 

शेवटी मी डाईनिंग टेबलवर लॅपटॉप घेतला. 

माझ्या बायकोची धांदल पाहून आजी म्हणाल्या," मी करते ग पोहे , तू निश्चिनतीने  इतर काम हातावेगळे कर ." 

बायको जरा संकोचली पण पर्याय नव्हता म्हणून तेथून बाजूला झाली. 

माझे काम होईस्तोवर पोहे तय्यार .

भरपूर ओला खोबरं आणि कोथिंबीर घालून आजीनी मस्त पोहे केले होते . 

हक्कानी पापड मागून घेतले . माझी बायको भाजणारच होती तर म्हणाल्या " थांब मी तळते कि ".

आम्ही एकत्र ब्रेकफास्ट करायला घेतला .

आजींच्या हातचे चविष्ट पोहे खाऊन घरातले खुश. 

जाते जाते म्हणत आजी जेवण करूनच निघाल्या इतका आग्रह माझ्या माणूसवेल्हाळ बायकोने आणि शेजाऱ्यांनी त्यांना केला. 

आणि आजीने पण खान्देशी भरीत करून त्यांच्या आग्रहाला पोच दिली.

निघताना मी जरा संकोचून आजींना म्हंटले , " आजी खूप त्रास घेतलात हो ."

आजी जे उतरल्या त्यात समाधान होते आणि वेदनाही !! . 

त्या म्हणाल्या "नांदत्या घरात खूप दिवसांनी वावरले,

अगदी स्वयंपाकघरातही हक्क दाखवला...खूप छान वाटलं रे"

या एका वाक्यात माझी बायको रडवेली झाली. 

"पुन्हा याल ना ? " त्या उत्तरादाखल किंचित हसल्या अन म्हणाल्या "परमेश्वराची इच्छा".

खर सांगू ..? 

सणासुदीला पाव्हण्यारावळ्यांचा मर्यादेपेक्षा जास्त राबता झाला कि मी जरा वैतागायचे. आजींच्या " नांदत्या " या एका शब्दाने मला ती किंमत कळाली.

निनाद निर्गुण

वसई पश्चिम, जि. पालघर