माणसाचं जीवन कसं असावं !

    माणसाच्या आयुष्याच झाड कस असलं पाहिजे. मी नेहमी गमतीने माझ्या एकटी पुरता बोलते. माणसंच आयुष्य प्राजक्ताच्या झाडा सारख असावं. प्राजक्ताच्या झाडा सारख फुलल पाहिजे प्राजक्ताच झाड चौअंगाने फुललेल असत पान दिसतच नाही एकदा ते बहरल की पान दृष्टीस पडत नाही प्राजक्ताची फुलं तोडावी लागत नाही.

      एक मंद वाऱ्याची झुळूक आली की टप टप टप सडा पडतो. खाली ओंजळीत घ्यावीत ज्यांना वाहायची त्यांना वाहावीत उरलेल्या तळहाताला प्राजक्तांच्या फुलांचा वास येत असतो. ज्या मातीत पडली त्या मातीलाही जाता जाता तोच देऊन जातात.

       तिसरं कारण अस आहे प्राजक्ताला दोनच रंग निसर्गाने दिले आहेत. वैराग्याचा विरक्तीचा पांढरा शुभ्र आणि शृंगाराचा आणि रसिकतेचा लाल रंग !  एखादया तरुणीच्या ओठांसारखा लाल चुटुक ! शृंगार आणि वैराग्य हातात हात घालून बसले आहे ते प्राजक्ताचं फुल अस माणसांनी राहावं मनावर ताबा असला पाहिजे कुठल्या वेळेला बाजूला  व्हायचं आणि कुठल्या  वेळेला मिसळायच त्या लाल रंगा मध्ये हे कळलं पाहिजे. दोन्ही रंग एकमेकांपासून पूर्ण अलग आहेत. परमेश्वराने निसर्गाने त्या फुलाला पाकळ्या भरीव दिल्या आहेत ठोस आणि देठ मात्र पोकळ दिला आहे. कोणत्याही फुलाचा देठ पोकळ नसतो जस बकुळीच्या फुलांना देठंच नसतो नुसत्या पाकळ्या मधून ओवायच किती सोय करून ठेवली आहे. कल्पना करा कशाची? सुखाची कुणाचं सुख माणसाचं पण कधी आपण हुंगतो का बघा फुलांन पासून कळ्या पासून बनवलेलं अत्तर आपण स्प्रे म्हणून मारतो पण फुल बघून आपले डोळे टवटवीत होत नाहीत. माणसं रुक्ष व्हायला लागलीत हो !

         म्हणून मी नेहमी सांगते तुम्ही प्राजक्ताच्या फुला सारख राहा अगदी चौकोनी चेहरा करून कधी फिरू नका आणि सारखं हसु ही नका खिदळू ही नका. त्याला ही बांध घालायला पाहिजे ! दोन्ही हातात हात घालून शृंगार रसिकता रोमॅंटिझम आणि वैराग्य विरक्ती बाजूला व्हायचं जे सामर्थ्य आहे, असं दोन्ही एकत्र नांदल पाहिजे असं जगावं म्हणते मी प्राजक्ताच्या फुला सारखं !!